Al 14 jaar ligt er een onbekende begraven: ‘Vergeet je niet’

DIDAM - Het blijft een bizar verhaal. Vlakbij het kerkhof in Didam ligt al ruim veertien jaar lang een onbekende man begraven. Hij kwam in 1992 om door een aanrijding met een trein, en heeft nog altijd geen grafsteen.

Politieagente Henrieke Schoonekamp kan het nog altijd niet loslaten. Zij schrijft over de zaak in een blog. 'Iemand moet hem toch missen en weten wie hij is? En iemand moet toch hopen dat hij thuiskomt op een dag? Hoe kun je nou zo lang dood en begraven liggen zonder een steen met je naam erop?’ 

Wanneer Schoonekamp van inbraak naar inbraak reist voor het zoveelste sporenonderzoek, denkt ze weer aan de zaak van de grote onbekende uit Didam. 'Ineens hoor ik iets. Klop klop. Ik zet de radio zachter. Hoorde ik dat nou echt? En dan opnieuw: Klop klop. Ik besef me ineens waar ik ben. Vlakbij het kerkhof in Didam. En ik realiseer mij dat ik het geklop alleen in mijn verbeelding hoor.'

De kleding die bij het stoffelijk overschot van de man in Didam werd gevonden.

'Als ik dichterbij kom, hoor ik nog een keer geklop en ook een stem: ‘Hier ben ik! Je vergeet me niet hè.’ Ik rijd wat zachter langs het kerkhof en zeg hardop: ‘Nee, ik vergeet je niet.’

Jaren na zijn dood werd het lichaam zelfs nog eens opgegraven om de nieuwe opsporingsmethoden te proberen, maar alles bleek tevergeefs.'Onuitstaanbaar vind ik dat. En ik niet alleen, want er zijn meerdere collega’s die deze onbekende man nog wel eens horen ‘kloppen', vertelt agente Schoonekamp verder.

'Collega’s die in 1992 op het spoor stonden toen het net was gebeurd en collega’s die destijds betrokken waren bij het onderzoek naar zijn dood en zijn identiteit. Niemand is hem vergeten of zal hem vergeten.'

'Er is nu niks wat ik nog kan doen om deze man een naam te geven. Hij zal blijven ‘kloppen’ en ik zal blijven bedenken of er misschien nieuw methoden zijn die we kunnen toepassen. En hopelijk komt er een dag dat hij niet meer ‘klopt’. Een dag dat er een steen met zijn naam op het graf staat.'

'Een dag dat er ergens een familie niet meer in onzekerheid leeft over wat er met hem is gebeurd en waar hij is. Een dag dat ik langs het kerkhof rijd, zijn naam en ‘rust zacht’ zeg. Want vergeten wordt hij nooit', besluit Schoonekamp haar blog.

Lees HIER meer over de zaak.