Header image

Dansstudio Vieberink in Aalten bestaat 80 jaar

AALTEN - Ik was twaalf toen ik naar de tweede klas ging en hoorde veel mensen zeggen dat ze op dansles zouden gaan. Stijldansen. Verschrikkelijk leek me dat, zo netjes en stijf. Nee, doe mij maar hiphop, dat lijkt tenminste nog een beetje stoer.

Het was zomer, 2009, een vriendin en ik hadden afgesproken. Zij zat al op dansles. Zilver, wat dat dan ook mocht betekenen. Het was geen medaille, dat wist ik dan weer wel. Zij leerde mij een stukje chacha en ik was verkocht. Het was dus helemaal niet zo saai en strak als ik dacht!

Na de zomer begon ik bij brons. Mijn ouders had ik vrij snel overgehaald met de vraag: “Mag ik iets aan mijn algemene ontwikkeling doen?” Daar begon ik dan, als 16-jarige tussen allemaal 13-jarigen. Het verschil tussen beginnend en vergevorderd puber zullen we het maar noemen. Ik was niet de enige, want nog drie vrienden begonnen ook.

Twee ringen vol pubers op een vloer van 10 bij 10 meter. De meesten moesten dansen van hun ouders. Een aantal bleef ook voor het tweede jaar (oh, dat was dus het zilver). Toen ik in het derde jaar zat, was er bijna geen brons groep meer over.

De middelbare school was klaar en ik ging studeren. Na een tijdje stopte ik met de danslessen. Niet met het dansen, want als je het eenmaal kan, kun je geen radio meer luisteren zonder de stem van de dansleraren in je hoofd te hebben (slow, quick quick, spin draai open naar de muur, lockstep). Aan het einde van mijn studie begon het wel weer erg te kriebelen. Dus toen ik weer in de Achterhoek woonde begon ik gelijk weer.

Het leuke van dansen is natuurlijk dat je op een bruiloft een keer een quickstep mee kan dansen. Maar dansen is zo veel meer dan dat. Je leert hoe je je netjes voor moet stellen aan iemand. Als jongen leer je hoe je netjes met een meisje om moet gaan en andersom, als heer en dame dus. Als ik een patiënt moet helpen met het aantrekken van de jas, kan ik dat, want ook dat heb ik op dansles geleerd. Mijn vrienden dansen nog steeds en ook niet onbelangrijk mijn vriend en ik zijn samen gekomen door het dansen.

Als ik nu kijk naar kinderen van 14, zie ik kinderen die zo veel verder zijn dan ik was op die leeftijd. Ik had een telefoon met sms, maar smste nooit omdat mijn beltegoed altijd op was. Geen wifi, twitter, facebook of instagram. Geen druk om zo sexy mogelijk op een foto te staan (Ja, ik ben oprecht blij dat ik die onmogelijke opgave nooit heb gehad).

Kinderen hebben nu zo veel makkelijker contact. Maar vraag ze eens een hand aan iemand te geven, laat staan samen te dansen. Zouden we de danslessen niet weer normaal moeten gaan vinden? Dat smoesje dat ik destijds gebruikte, de “algemene ontwikkeling”, bleek echt waar te zijn. Van danslessen leer je zo veel meer dan alleen de pasjes.



Ander nieuws